Chroń swoje dziecko przed przemocą rówieśników, bo to może mieć poważne konsekwencje emocjonalne i psychiczne. Prześladowanie w szkole wpływa na wyniki w nauce oraz relacje społeczne. Rodzice muszą rozpoznać, kiedy dziecku dzieje się krzywda i natychmiast reagować. Kluczowe jest rozpoznanie sygnałów ostrzegawczych i przeprowadzanie rozmowy z pociechą.
Chroń swoje dziecko przed przemocą rówieśników zanim będzie za późno
Przemoc i prześladowania w szkole to poważne problemy, które negatywnie wpływają na rozwój emocjonalny i psychiczny dziecka. Aby chronić dziecko przed tego rodzaju zagrożeniami, kluczowe jest utrzymywanie otwartej komunikacji. Regularne rozmowy o minionym dniu w szkole, uczuciach i relacjach z rówieśnikami oraz nauczycielami pozwalają wcześnie wykryć sygnały, gdy dzieje się coś niepokojącego. Dziecko, które wie, że może się otwarcie wypowiadać, ma dobre relacje z rodzicami, chętniej się dzieli swoimi problemami.
Warto wprowadzić zasadę: zero tajemnic, niezależnie od sytuacji, jaka aktualnie ma miejsce. Należy zawsze wysłuchać syna czy córki, pomimo nadmiaru obowiązków domowych. Trzeba znaleźć czas i nie odkładać rozmowy na później, bo może się rozmyślić i już nie wróci do tematu. To bardzo delikatne sprawy, często wstydliwe, gdy młody człowiek jest szykanowany, wyśmiewany i poniżany. Jeśli mówi o tym niechętnie, trzeba go koniecznie nakłonić do wyrzucenia z siebie tego, co go gnębi. Pomaga miła rozmowa, przytulenie pociechy, wspólne spędzenie czasu itd.
Dziecko milczy
Prześladowane dziecko jest przygnębione, niespokojne, milczące lub nawet wybuchowe. Zwykle ma problemy z zasypianiem, koszmary nocne, brakuje mu apetytu, przesiaduje całymi godzinami samotnie w pokoju i nie chce chodzić do szkoły, ani też spotykać się z rówieśnikami. Widząc jakiekolwiek zmiany w zachowaniu dziecka, trzeba ustalić przyczyny. Jeśli dziecko nie chce iść do szkoły, może to być pierwszym sygnałem, że dzieje się coś złego. Warto pozwolić, żeby pozostało w domu, ale jednocześnie ustalić powody lęku.
Kiedy stało się ofiarą rówieśników, należy o tym fakcie poinformować wychowawcę. Może zajść konieczność udania się bezpośrednio do dyrektora, bo nie zawsze opiekun klasy potrafi rozwiązać problem. Współpraca z kadrą szkolną odgrywa kluczową rolę w przeciwdziałaniu przemocy. Szkoła nie zawsze jest świadoma problemów, dlatego trzeba naświetlić sprawę, by podjęła odpowiednie działania. W przypadku wykrycia prześladowań, zwłaszcza przy przemocy fizycznej, trzeba zgłosić sprawę na policję.
Przemoc w szkole
Długotrwałe prześladowania nie tylko wywołują zaburzenia lękowe, depresje, problemy z samooceną, trudności w budowaniu relacji międzyludzkich w dorosłym życiu, ale prowadzą również do samobójstw. Przemoc rówieśnicza jest niepokojącym problemem i może mieć różne oblicza – od fizycznych ataków po przemoc psychiczną i emocjonalną. Kiedy dziecko stało się ofiarą, trzeba skutecznie interweniować.
Gdy jednak nie ma odpowiedniej reakcji szkoły, szczególnie gdy prześladowanie ma miejsce po zajęciach, warto rozważyć zmianę placówki. Przenieś je do innej dzielnicy i w ten sposób chroń swoje dziecko przed przemocą rówieśników, by nie doszło do tragedii. Zrób to w odpowiednim czasie i nie czekaj, aż problem sam się rozwiąże.
Dziecko ofiarą przemocy rówieśników
Dzieci, które doświadczają przemocy, często o tym nie mówią. Wstyd, strach przed pogorszeniem sytuacji czy obawa przed osądzeniem mogą sprawiać, że dziecko stara się ukryć fakt prześladowania. Szykanowanie, drwiny, złośliwe uwagi, uszczypliwości, wyśmiewanie, obelgi, czy innego typu upokarzanie ucznia jest przemocą słowną stosowaną przez rówieśników. Często ma na celu poniżenie, wywołanie poczucia niższości i wykluczenia społecznego. Istnieje również przemoc psychiczna (emocjonalna), agresja poprzez izolowanie kolegi czy koleżanki od grupy, ignorowanie, manipulacja, a nawet grożenie. Niekiedy dziecko boi się przyznać w domu, że taka sytuacja ma miejsce, co jest niewłaściwe, bo ta forma przemocy może prowadzić do silnych problemów emocjonalnych i poczucia osamotnienia.
Coraz powszechniejsze jest zjawisko, gdzie prześladowanie ma miejsce za pośrednictwem Internetu, mediów społecznościowych czy komunikatorów. Cyberprzemoc może obejmować publikowanie obraźliwych treści, rozsyłanie kompromitujących zdjęć lub plotek, a także wykluczanie z grup online. Prześladowania prowadzą do silnego stresu, a w konsekwencji do poważnych chorób, a nawet samobójstwa. Widząc zmiany w zachowaniu dziecka czy przyłapując je na kłamstwie, rodzice powinni udać się do wychowawcy i przedstawić problem. Przydatna jest rozmowa z pedagogiem szkolnym. Warto przejrzeć rzeczy dziecka, konta w mediach społecznościowych i porozmawiać ze znajomymi pociechy. Trzeba jak najszybciej zainterweniować.
Rozmowa z dzieckiem na temat przemocy
Na temat przemocy rodzice powinni rozmawiać profilaktycznie, bo to buduje dobre relacje. Dziecko musi wiedzieć, że zawsze może przyjść do mamy czy taty i opowiedzieć o tym, co niemiłego mu się przytrafiło. Dzięki regularnym rozmowom, pociecha będzie swobodniej mówiła o różnych zajściach w szkole czy poza nią, nawet jeśli nie dotyczą jej osoby, a innego ucznia, któremu można w ten sposób pomóc. Warto uczyć dziecko asertywności – umiejętności wyrażania swoich potrzeb, granic i emocji w sposób stanowczy, ale jednocześnie uprzejmy.
Nie wolno akceptować żadnej przemocy, nawet słownej. Niekiedy wszystko zaczyna się od wyzwiska, szturchnięcia, zabrania długopisu czy innej złośliwości. Dziecko musi wiedzieć, co jest żartem, a co nim nie jest. Jeśli rówieśnicy kierują obelgi, zaczynają wyśmiewać się z kogoś, to niezwłocznie trzeba reagować. Ważne, żeby dziecko wiedziało, co ma odpowiedzieć na kąśliwe uwagi. Jeśli sytuacja zaczyna się powtarzać, powinni interweniować rodzice. Dlatego jest tak ważne, by dzieci czuły, że mają wsparcie w domu.
Spokojna reakcja rodziców prześladowanego dziecka
Kiedy dziecko jest ofiarą przemocy rówieśniczej, kluczowe jest natychmiastowe działanie, ale trzeba zachować spokój. Emocje są zwykle bardzo silne, ale trzeba je odłożyć na bok, bo pociecha potrzebuje przede wszystkim wsparcia, a nie dodatkowego stresu związanego z reakcją rodzica. Pierwszym krokiem jest rozmowa z dzieckiem. Musi opowiedzieć, co się dzieje, bez przerywania czy oceniania. Warto zachęcać dziecko do wyrażania emocji i opowiadania o swoich uczuciach. To pomoże nie tylko zrozumieć, jak poważna jest sytuacja, ale także da dziecku ulgę w dzieleniu się swoimi troskami.
Następnym krokiem jest kontakt ze szkołą i współpraca z nauczycielami, pedagogiem szkolnym czy dyrektorem. Szkoła musi podjąć działania, które zapewnią uczniom bezpieczeństwo i wsparcie. Opiekunowie często kontaktują się z rodzicami ucznia, będącego agresorem, co nie zawsze jest odpowiednim posunięciem. Warto przemyśleć, co w takiej sytuacji będzie bardziej skuteczne.
AM
