Święta Faustyna pewnej nocy doświadczyła lęku z powodu szalejącego wichru i deszczu. Zbudzona ze snu zaczęła się modlić, aby burza nie wyrządziła żadnej szkody. W modlitewnym dialogu usłyszała znamienne słowa: „Odmów tę koronkę, której cię nauczyłem, a burza ustanie” (Dz 1731).
Święta Faustyna, posłuszna owemu dobrze znanemu Głosowi, rozpoczyna koronkę do Miłosierdzia Bożego. Mistyczka w krótkim czasie przekonuje się o wielkiej skuteczności modlitwy podanej przez samego Mistrza z Nazaretu. Otóż w trakcie odmawiania koronki burza nagle ustała. Apostołka Bożego Miłosierdzia otrzymuje zapewnienie:
„Przez nią uprosisz wszystko, jeżeli to, o co poprosisz, będzie zgodne z wolą moją” (Dz. 1731).
Zostaje przez to potwierdzona odwieczna prawda, że tylko w Bogu samym człowiek znajduje ratunek przed złem i nieszczęściem.
Tajemnica skuteczności modlitwy jako wołania do Boga, zwłaszcza w chwilach prób i lęków, znajduje swoiste miejsce na kartach Pisma Świętego. Obraz uciszenia burzy przez Jezusa podają wszyscy synoptycy jako manifestację Boskiej mocy Mesjasza, nie tyle wobec sił przyrody, ile troski względem błagających o pomoc (por. Mt 8, 23-27; Mk 4, 35-41; Łk 8, 22-25).
Wszystkie wydarzenia, a zwłaszcza te, które wzbudzają lęki i niepokoje, stają się okazją, by powierzyć się miłosiernemu Bogu w ufnej modlitwie serca (por. KKK 2562).
Święta Faustyna swoją intymną relacją z Panem Jezusem zachwyca nas i pociąga do zawierzenia siebie i wszystkich swoich „burz” Temu, który jest w stanie przywrócić równowagę i wewnętrzny pokój. Koronka pomaga w nawiązaniu dialogu z Bogiem i równocześnie wprowadza nas w klimat zaufania Opatrzności Bożej.
Świadomość obecności i opieki Stwórcy w trudnych chwilach naszego życia pozwala nam z większą siłą i odwagą podejmować codzienne zadania wypływające z naszego powołania.
źródło: milujciesie.org.pl
