Samobójstwo to dramat duszy i ciała, ale zawsze jest rozwiązanie. Gdy człowieka ogarnia ciemność, a serce przygniata ból, może pojawić się kryzys wiary, poczucie opuszczenia i niemocy. Zły duch podsuwa wtedy myśli, że wszystko stracone, że Bóg milczy, że życie nie ma sensu. Ale to właśnie w tej najgłębszej nocy duszy może rozpocząć się droga powrotu – wystarczy jedno zwrócenie się do Boga, jedno westchnienie, jedno „Jezu, ratuj”. Bo choć człowiek nie widzi światła, Bóg widzi zawsze. I nigdy nie przestaje walczyć o życie i zbawienie swojej owcy.
Samobójstwo to dramat duszy i ciała
W świetle wiary samobójstwo nie jest wyłącznie cierpieniem psychicznym. Jest to głęboka walka duchowa o ludzką duszę. To moment, w którym człowiek stoi na progu ciemności, zmagając się z najboleśniejszymi kłamstwami, jakie podsuwa zły duch. To chwila, gdy dusza miota się między światłem a mrokiem, nadzieją a rozpaczą, życiem a śmiercią.
Szatan wie, że nie może odebrać człowiekowi duszy bez jego zgody, dlatego posługuje się najniebezpieczniejszą bronią – rozpaczą. Święty Jan Maria Vianney ostrzegał, że diabeł „czyha, by doprowadzić człowieka do rozpaczy” – stanu, w którym przestajemy wierzyć, że Bóg może nas jeszcze podnieść i przemienić. Zły duch nie działa spektakularnie. On szepcze do serca myśli tak ciche, że można je pomylić z własnymi:
„Jesteś ciężarem”
„Nikt cię nie kocha”
„Zasługujesz na śmierć”
„Nie ma już nadziei”
To diabelskie podszepty, które zatruwają duszę, wypaczają obraz Boga jako Ojca i człowieka jako dziecka ukochanego. Zły duch dąży do tego, by człowiek zaczął wierzyć w kłamstwo, że śmierć jest wyzwoleniem, a nie tragedią duszy oderwanej od Miłości.
Oddaj swoje problemy Bogu
Boża prawda jest inna niż szatana. Pan Jezus nigdy nie rezygnuje z człowieka, nawet jeśli człowiek rezygnuje z siebie. Chrystus przyszedł po to, by „związać złego”, wyprowadzać z mroku, gasić ogień rozpaczy światłem nadziei. Jezus zna ludzkie cierpienie – zna zdradę, samotność, bezsilność, lęk i pot – ale przeszedł przez wszystko, by nie zostawić nas w nocy duszy. Jeśli czujesz w sobie myśli prowadzące do śmierci – to nie są Twoje myśli. To podszepty złego, które można i trzeba odrzucić. Możesz je nazwać po imieniu, możesz je oddać Bogu w modlitwie: „Panie Jezu, to nie jestem ja – to kłamstwo. Ty jesteś moim życiem, nie śmierć.
Modlitwa, spowiedź, adoracja, różaniec, rozmowa z kapłanem lub kierownikiem duchowym – to konkretne środki, przez które łaska Boża działa, uzdrawia i uwalnia. Nawet jeśli nie czujesz Boga – On jest. I walczy o Ciebie, nawet gdy Ty nie masz już sił walczyć.. Nie wierz głosowi śmierci – wierz Temu, który pokonał śmierć. Dlatego modlimy się za nich z ufnością w Boże Miłosierdzie, które jest większe niż największa ciemność. I z tą samą ufnością obejmujemy tych, którzy dziś walczą o przetrwanie – pokazując im, że życie ma sens, nawet jeśli dziś jeszcze go nie widać.
Modlitwa uwalnia od myśli samobójczych
Osobie w kryzysie duchowym pomaga rachunek sumienia. Powinna zadać sobie kilka pytań, ale nie po to, żeby się oskarżać, ale zacząć rozmawiać z Bogiem. Wystarczy prostymi słowami zwrócić się do Pana Jezusa jak dziecko do ojca. Szczera rozmowa w domu przed obrazem czy Najświętszym Sakramentem jest sposobem na rozwiązanie problemu. Trzeba przyznać się do własnej słabości: Panie, nie mam siły… pomóż mi.
Warto polecić modlitwę osobie mającej myśli samobójcze, np. poniższą:
Jezu, Ty jesteś Życiem, a nie śmiercią.
Wiem, że moje serce jest zranione, przygniecione cierpieniem, samotnością i lękiem. Wiem też, że nie jestem w stanie sam się z tego wydźwignąć.
Ale Ty jesteś Zbawicielem. Ty nie boisz się mojej ciemności, moich łez, mojej rozpaczy.
W Twoje Imię wyrzekam się kłamstw, które mówi mi zły duch:
że moje życie nie ma wartości,
że jestem ciężarem,
że już nic się nie zmieni,
że śmierć jest wybawieniem.
To wszystko są kłamstwa piekła –
a ja wybieram Twoją prawdę, Jezu:
że jestem Twoim dzieckiem,
że jestem kochany,
że jeszcze wszystko może się odmienić.
Uwolnij mnie, Panie, od głosu śmierci,
od nocy duszy,
od samotności, która zabija.
Daj mi łaskę nadziei – chociażby ziarenko.
Daj mi ludzi, którzy mi pomogą.
Daj mi siłę, by jeszcze jeden dzień wybrać życie.
Maryjo, Matko Życia, módl się za mną.
Święty Michał Archaniele, broń mnie przed złym.
Święta Faustyno, która głosiłaś Miłosierdzie – bądź przy mnie.
Jezu, ufam Tobie. Amen.
Niezależnie od wybranej modlitwy, należy ją odmawiać sercem, z wiarą, że Bóg słucha każdego szeptu duszy. Warto poprosić Ducha Świętego, aby pokierował naszymi słowami i otworzył nas na Bożą obecność. Modlitwa nie musi być doskonała – ważne, by była szczera. Nawet westchnienie pełne bólu może stać się początkiem uzdrowienia, jeśli wypływa z głębi serca.
Podsumowanie: Samobójstwo to dramat duszy i ciała
Osoba doświadczająca myśli samobójczych zawsze potrzebuje pomocy i obecności drugiego człowieka. Dlatego tak ważne jest, by nie lekceważyć żadnych sygnałów, nawet jeśli ktoś mówi „tylko” o myślach, a nie o konkretnych planach. Potrzeba czułości, uważności i gotowości, by pójść z tą osobą przez noc duszy aż do światła.
Czasem wystarczy jedno słowo, jedno spotkanie, jedna iskra nadziei, by uratować życie. Osoby, które dawno oddaliły się od Boga, powinny wrócić do Pana Jezusa. On zawsze czeka z otwartym sercem. Nawet w największym kryzysie można rozpocząć drogę powrotu, od jednej modlitwy, od jednego aktu zaufania, od jednej decyzji, że chcę żyć..
AM
