W 1867 r., Polska znajdowała się pod zaborem carskiej Rosji, która robiła wszystko, żeby zniszczyć polski język i kulturę. Był to czas prześladowań znany nam doskonale z historii.
Jezus Chrystus nie zostawił Polaków w osamotnieniu i aby wzmocnić wiarę i dodać nam odwagi, Zbawiciel objawił się w maleńkim kościółku w wiosce zwanej Dubna.
5 lutego 1867 r. podczas wystawienia Najświętszego Sakramentu wierni zauważyli świetliste promienie wystrzeliwujące z Najświętszej Hostii. Po chwili, w środku Hostii ukazała się postać Chrystusa. Kapłan został otoczony przez wiernych, którzy z bliska chcieli przyjrzeć się cudownemu objawieniu. Cud trwał do końca nabożeństwa i był widziany przez wszystkich zgromadzonych w kościele, nawet zastraszonych, chylących się ku schizmie.
Wieść o cudownym objawieniu Zbawiciela szybko obiegła okolicę. Policja wezwała kapłana na przesłuchanie, po czym przesłała raport do gubernatora, który nakazał pod karą ciężkiego więzienia, absolutne milczenie na temat cudu. Nieustraszony kapłan poinformował o wszystkim biskupa, ale ze względu na niebezpieczeństwo represji i groźbę zamknięcia kościoła władze kościelne zdecydowały nie rozgłaszać tej wieści.
Bez względu na działania władz carskich, wieść o cudownym objawieniu obiegła Polskę. Objawienie Pana dało nadzieję umęczonemu narodowi i umocniło wiarę Boga, zwycięstwo i wolność.
AM
